تأثیر قرون وسطی بین کاشی چسبی کاری خاورمیانه و کاشی کاری در اروپا عمدتاً از طریق ایبریای اسلامی و امپراتوری های بیزانس و عثمانی بود . گفته می‌شود که Alhambra zellige الهام‌بخش آثار MC Escher بوده است.
کاشی‌های سوزاندار قرون وسطایی از چند رنگ خاک رس ساخته می‌شدند، شکل می‌گرفتند و با هم پخته می‌شدند تا الگویی را تشکیل دهند که به جای نشستن روی سطح، درست از ضخامت کاشی عبور می‌کرد و بنابراین از بین نمی‌رفت.
اروپای قرون وسطی به طور قابل توجهی از کاشی‌های رنگ‌شده استفاده می‌کرد و گاهی طرح‌های بسیار پیچیده‌ای را تولید می‌کرد که تعداد کمی از آن‌ها باقی مانده است.
داستان های مذهبی و دنیوی به تصویر کشیده شد. کاشی‌های خیالی با صحنه‌های عهد عتیق که در بشارت 1434 یان ون آیک در واشنگتن روی زمین نشان داده شده‌اند، نمونه‌ای هستند.
«کاشی‌های ترینگ» قرن چهاردهم در موزه بریتانیا صحنه‌های کودکی از زندگی مسیح را نشان می‌دهد ، احتمالاً برای یک دیوار به جای زمین، در حالی که «کاشی‌های چرتسی» قرن سیزدهم آن‌ها، اگرچه از یک صومعه، صحنه‌هایی از ریچارد را نشان می‌دهند.
نبرد شیردل با صلاح الدین در کار بسیار باکیفیت. از کاشی های حروف قرون وسطایی برای ایجاد کتیبه های مسیحی بر روی کف کلیسا استفاده می شد.
کاشی‌های دیواری Delftware ، معمولاً با طرحی رنگ‌آمیزی که فقط یک کاشی آبی و سفید (بسیار کوچک) را می‌پوشاند، در هلند رایج بود و از قرن شانزدهم به بعد به طور گسترده در اروپای شمالی صادر شد و جایگزین بسیاری از صنایع محلی شد.
چندین کاخ سلطنتی قرن 18 دارای اتاق‌های چینی بودند که دیوارهای آن کاملاً با کاشی یا پانل‌های چینی پوشیده شده بود. نمونه‌های باقی‌مانده شامل مواردی در Capodimonte ، ناپل، کاخ سلطنتی مادرید و کاخ سلطنتی آرانخوئز است.
چندین نوع دیگر از کاشی‌های سنتی وجود دارد که در حال تولید باقی می‌مانند، به عنوان مثال کاشی‌های کوچک، تقریباً موزاییکی، رنگ‌های روشن در مراکش و کشورهای اطراف.
به استثنای برج چینی نانجینگ ، کاشی‌های تزئین شده یا آجرهای لعاب‌دار تا حد زیادی در سرامیک‌های آسیای شرقی دیده نمی‌شوند.
