چایی سبز کیلویی که کودکی را از کام مرگ نجات داد

راز چایی سبز کیلویی در این واقعیت نهفته است که سرشار از کاتچین، پلی فنول ها، به ویژه EGCG است.

EGCG یک آنتی اکسیدان قوی است: علاوه بر مهار رشد سلول های سرطانی، سلول های سرطانی را بدون آسیب رساندن به بافت های سالم از بین می برد.

همچنین در کاهش سطح کلسترول LDL، مهار تشکیل غیرطبیعی لخته های خون، کاهش تجمع پلاکتی، تنظیم چربی و مهار تکثیر و مهاجرت سلول های عضلانی صاف موثر بوده است.

وقتی در نظر بگیرید که ترومبوز (تشکیل لخته‌های خون غیرطبیعی) علت اصلی حملات قلبی و سکته است، مهار تشکیل لخته‌های خونی غیرطبیعی اهمیت بیشتری پیدا می‌کند.

هر یک از این عوامل ممکن است در کاهش بیماری های قلبی عروقی امیدوار کننده باشد. اصلی ترین و مهمترین ماده شیمیایی پیشگیری کننده در چای سبز که مسئول این اثرات بیوشیمیایی یا دارویی است اپی گالوکاتچین-3-گالات است.

درک مکانیسم‌های مولکولی این اثرات چای سبز موضوعی است که در بسیاری از آزمایشگاه‌ها مورد بررسی قرار می‌گیرد.

چای های سبز، اولانگ و سیاه همگی از برگ های گیاه کاملیا سیننسیس به دست می آیند. چیزی که چای سبز را متمایز می کند نحوه فرآوری آن است.

برگ های چای سبز بخارپز می شوند که از اکسید شدن ترکیب EGCG جلوگیری می کند.

در مقابل، چای سیاه و اولانگ از برگ های تخمیر شده تهیه می شود که در نتیجه EGCG به ترکیبات دیگری تبدیل می شود که تقریباً در پیشگیری و مبارزه با بیماری های مختلف مؤثر نیستند.

به طور کلی، چای سبز به دلیل محتوای بالای EGCG از نظر فعالیت آنتی اکسیدانی نسبت به چای سیاه برتری دارد.

فرآیندهای مورد استفاده در تولید چای سیاه به دلیل کاهش سطح کاتچین های مونومتریک به میزان بسیار بیشتری نسبت به شرایط کمتر شدید اعمال شده در چای های دیگر شناخته شده است.

تولید و مصرف چای اولانگ نیمه تخمیر شده به چین محدود می شود.