اکلر یا شیرینی دانمارکی ( فر . éclair – “رعد و برق، فلاش”) – کیکی به شکل لوله ای از شیرینی چوکس ، پوشیده شده با فاج ، پر شده با کره یا کاستارد .
ساخت اکلر به متخصص آشپزی فرانسوی Marie-Antoine Careme نسبت داده شده است. در قرن 19 گسترش یافت . یکی از اولین مراجع در ادبیات انگلیسی زبان، دستور پخت کتاب آشپزی مدرسه آشپزی بوستون در سال 1884 [3] است.
تاریخچه شیرینی choux مورد نیاز برای تهیه اکلر به سال 1533 باز می گردد، زمانی که کاترین دو مدیچی با همراهی تمام دربار خود از جمله آشپزی به نام پانترلی به فرانسه نقل مکان کرد .
این او بود که در سال 1554 خمیر کاستارد را “کشف” کرد و با افتخار آن را به نام خود – pate à Panterelli نامید. شیرینی‌های جدید در دربار شور و هیجان واقعی ایجاد کردند و نان‌های خارجی مشتاقانه به منوی سلطنتی اضافه شدند.
دستور العمل شیرینی choux مدرن به لطف سرآشپز دادگاه دیگری – Marie-Antoine Carem که به درستی یکی از بنیانگذاران غذاهای مدرن جهان محسوب می شود ظاهر شد.
او آشپز دربار ناپلئون اول بود و در انگلستان برای جرج چهارم کار می کرد. کریم حتی در روسیه نیز به عنوان آشپز خدمت می کرد، جایی که در چند ماه کوتاه انقلابی واقعی را در دربار الکساندر اول به راه انداخت.
در هر کشور کیک های کاسترد به روش خاص خود تهیه و نامیده می شوند. اگر در روسیه اکلرها نام سنتی خود را حفظ کرده اند، برای مثال در اسپانیا به این کیک ها “پپیتو” می گویند، در حالی که در آرژانتین از اکلرها فقط به عنوان Palo de Jacobo (“عصای یعقوب”) یاد می شود.
قنادی های فرانسوی معتقدند اکلرهای ایده آل باید 14 سانتی متر طول داشته باشند، یکسان و یکدست. آنها معمولا با کاستارد پر می شوند: وانیل، شکلات یا قهوه. پر کردن اکلر بدون برش ضربدری کار چندان آسانی نیست! فرانسوی‌ها برای پوشاندن سوراخ‌هایی که خامه از طریق آنها داخل اکلرها قرار می‌گیرد، از یک فاج مخصوص استفاده می‌کنند که روی هر کیک لعاب داده می‌شود.
اکلرها نه تنها اروپا ، بلکه کل جهان را فتح کردند، در کویت اکلرهایی با انجیر و در کازابلانکا اکلرهایی با عطر درخت پرتقال درست کردند. 22 ژوئن روز اکلر شکلاتی است.
